Здравейте, ще ви споделя една разходка, която направихме с Тишо cnc82 преди 2 седмици.
Идеята ни беше да тръгнем от Дъскотна, назапад и да стигнем до водопад Скока до Веселиново на Ришки проход.
Сборния пунк беше с. Дъскотна, след кратко уточняване на маршрута тръгнахме. Поехме по асфалт до Паницово. След селото, хванахме вече по черно по червената маркировка.
На картата излезе отбивка до с. Дюла и решихме да ги посетим.
Не обиколихме повече, само спряхме да се снимаме пред тази изоставена постройка, а и не личеше наоколо да има други сгради. От селото тръгват пътища на север и запад.
Ние се върнахме обратно на юг за да се тръгнем отново по червената маркировка.
Есента вече беше доста напредлала:
На места се откриваха страхотни гледки, беше чудно и пъстро
Навлизаме отново в гората
Беше вече минало обяд, стомасите се обаждаха и ненадейно попаднахме на тази беседка, впоследствие разбрахме, че е построена от ловци.
Времето беше страхотно.
След около 2 часа скара, бира и приказки потеглихме отново.
Пътя започна да става по-туден и различим.
На една разклонение навигацията показваше, че трябва да се отклоним наляво за да продължим по червената маркировка, но там ясно се виждаше, че пътя нарочно е разоран и натрупани дървета. Хванахме друга отбивка, но след около 10тина мин ни стана ясно, че пътя ни води наобратно в кръг. Решихме да продължим за да видим къде ще излезем, а и нямахме друг избор и не ни се връщаше по същия път..
Ненадейно попаднахме на ловна дружинка, бяха около 20-тина с 6-7 сериозни джипа. Именно те бяха направили беседката.
Разприказвахме се, казахме им къде искаме да отидем, но ни обясниха, че преди можело, сега терена бил много тежък. Решихме, че няма смисъл да се мъчим,а и времето напредна. Изхода беше да се върнем до беседката и да хванем пътя на юг, който ще ни отведе до Люляково. Спускането беше много готино, като излязохме от гората, пътя стана като магистрала и спокойно се движехме с 60-70км по черно.
Въпреки, че не можахме да стигнем до водопада, си прекарахме много хубаво. Аз лично тук и в предната разходка до Доброванските гъби, открих нови хоризонти за пътуване и опознаване на природата в близост до Варна - Върбишка и Еминска планини. Макар, че не е висока планината там, може да усетиш малко от нея, има хубави гори, поляни, места за пикник, пътищата са хубави и широки.
Идеята ни беше да тръгнем от Дъскотна, назапад и да стигнем до водопад Скока до Веселиново на Ришки проход.
Сборния пунк беше с. Дъскотна, след кратко уточняване на маршрута тръгнахме. Поехме по асфалт до Паницово. След селото, хванахме вече по черно по червената маркировка.
На картата излезе отбивка до с. Дюла и решихме да ги посетим.
Не обиколихме повече, само спряхме да се снимаме пред тази изоставена постройка, а и не личеше наоколо да има други сгради. От селото тръгват пътища на север и запад.
Ние се върнахме обратно на юг за да се тръгнем отново по червената маркировка.
Есента вече беше доста напредлала:
На места се откриваха страхотни гледки, беше чудно и пъстро
Навлизаме отново в гората
Беше вече минало обяд, стомасите се обаждаха и ненадейно попаднахме на тази беседка, впоследствие разбрахме, че е построена от ловци.
Времето беше страхотно.
След около 2 часа скара, бира и приказки потеглихме отново.
Пътя започна да става по-туден и различим.
На една разклонение навигацията показваше, че трябва да се отклоним наляво за да продължим по червената маркировка, но там ясно се виждаше, че пътя нарочно е разоран и натрупани дървета. Хванахме друга отбивка, но след около 10тина мин ни стана ясно, че пътя ни води наобратно в кръг. Решихме да продължим за да видим къде ще излезем, а и нямахме друг избор и не ни се връщаше по същия път..
Ненадейно попаднахме на ловна дружинка, бяха около 20-тина с 6-7 сериозни джипа. Именно те бяха направили беседката.
Разприказвахме се, казахме им къде искаме да отидем, но ни обясниха, че преди можело, сега терена бил много тежък. Решихме, че няма смисъл да се мъчим,а и времето напредна. Изхода беше да се върнем до беседката и да хванем пътя на юг, който ще ни отведе до Люляково. Спускането беше много готино, като излязохме от гората, пътя стана като магистрала и спокойно се движехме с 60-70км по черно.
Въпреки, че не можахме да стигнем до водопада, си прекарахме много хубаво. Аз лично тук и в предната разходка до Доброванските гъби, открих нови хоризонти за пътуване и опознаване на природата в близост до Варна - Върбишка и Еминска планини. Макар, че не е висока планината там, може да усетиш малко от нея, има хубави гори, поляни, места за пикник, пътищата са хубави и широки.
Коментар